بررسی رابطه امثال و حکم با کاریکلماتورها

کاریکلماتور یکی از گونه های نوپای ادبی است که در چند دهه اخیر طرفداران بسیار در ایران یافته است. منظور از کاریکلماتور، جملات منثور،کوتاه،ساده و طنزآمیزی است که نگاهی وارونه و متفاوت به دنیای درون و برون دارد.
کاریکلماتورها از لحاظ شکل ظاهری به جملات قصار وامثال سایرشباهت بسیاری دارد که جزو قدیمی ترین انواع ادبی بشری به شمار می رود و پیشینه ای کهن در نکته سنجی موجز وار دارد.از این جهت می توان کاریکلماتورها را دنباله وشکل پیشرفته امثال و حکم به حساب آورد با این تفاوت که کاریکلماتور الزاما از طنز و مطایبه در ساختار خود بهره می برد درحالی که امثال وحکم الزامی برای طنز آمیز بودن ندارد.
این پژوهش با اشاره به پیشینه امثال وحکم در پیدایش کاریکلماتور به بررسی رابطه امثال و حکم با کاریکلماتورها با بیان برخی از وجوه شباهت و افتراق این دو با یکدیگر، خواننده را به این نتیجه رهنمون می شودکه گونه های جدید ادبی مانند کاریکلماتور، رهاورد فرهنگ غرب نیست و ریشه آن را می توان در متون ادب فارسی بویژه درکتابهای ادب کلاسیک جستجو کرد.