آزادی و رهایی در زبان و ادبیات

این مقاله بر آن است تا آزادی و رهایی را در زبان و ادبیات نشان دهد. برای این امر از دو نظریه کمک می گیرد: یکی نظریه «کاربرد زبان» بلومفیلد و دیگری «نظریه پردازی و نظریه پیرایی» کارل پوپر. با استفاده از نظریه بلومفیلد نشان می دهد که زبان می تواند جایگزینی برای انگیزه ها و پاسخ های واقعی شود و با این کار آدمی را از چنبره علت و معلول ها آزاد سازد. و با بهره گیری از نظریه پوپر نشان می دهد که چگونه ادبیات با فراتر رفتن از چنبره علت و معلول های جهان واقعی، پای از قلمرو قواعد زبان فراتر می نهد و امکان نوآوری های فردی را فراهم می کند. ادبیات در واقع از بند دو عالم می رهد: یکی عالم واقعیت و دیگری نظام زبان، و به رهایی می رسد.