بررسی عوامل بیابان زایی و تخریب پوشش گیاهی مراتع غرب دریاچه نمک قم

وسعت بیابان های ایران تحت تاثیر عوامل اقلیمی و بوم شناختی در حال افزایش است. شناسایی این عوامل به منظور چاره جویی ضروری است. در این تحقیق که در بخشی از حوزه آبخیز قم انجام شده است، ضمن تهیه نقشه های مورد نظر و تعیین میزان رسوب به روش MPSIAC عوامل اصلی و فرعی محیطی مؤثر در بیابان زایی بررسی شد. نتایج بررسی ژئومرفولوژی بیانگر وجود هفت رخساره به نام های بدلند، دشت ریگی، دشت ریگی دانه ریز، کلوتک، نبکاء به عنوان منشاء برداشت، اراضی پف کرده و منطقه مرطوب است. خاک منطقه شور، سدیک و به دلیل فراوانی پهنه رسی به صورت کفه های رسی سبب سنگین شدن بافت خاک و در نهایت غیرقابل نفوذ شدن آن می شود. تخمین رسوب حوزه آبخیز با استفاده از روش پسیاک اصلاح شده در سال 60944 تن است. بررسی متوسط وزنی ارزش کمی عوامل بیابان زایی نشان می دهد که در منطقه مورد مطالعه، عوامل بیابان زایی به ترتیب سه عامل تخریب منابع گیاهی، منابع آب و خاک و اقلیم با خطر بیابان زایی خیلی شدید بیشترین تاثیر روی شدت بیابان زایی دارند و در درجه اول اهمیت قرار دارند. عوامل فرسایش و رسوب، ژئومرفولوژی با کلاس بیابان زایی شدید و امکان بیابان زایی، تخریب منابع آب با کلاس بیابان زایی متوسط و در نهایت تخریب منابع اراضی و خاک با کلاس بیابان زایی کم در مراحل بعدی قرار دارند.