آموزش حضوری و غیرحضوری دانشجویان کتابداری واطلاع رسانی در ایران: مطالعه

هدف با توجه به انفجار جمعیت و افزایش روزافزون متقاضیان آموزش و گسترش سریع فناوری های اطلاعات و ارتباطات، سیستم های آموزش حضوری به تنهایی پاسخگوی نیازهای متقاضیان نیستند، در نتیجه، آموزش های غیرحضوری (پیام نور) گسترش یافته است. هدف از این مقاله مقایسه آموزش های حضوری و غیر حضوری از جنبه های مختلف در حوزه کتابداری و اطلاع رسانی می باشد.
روش/رویکرد پژوهش روش پژوهش حاضر پیمایشی- تحلیلی و از نوع کاربردی است. برای گردآوری اطلاعات از روش نمونه گیری طبقه ای استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی، و برای تحلیل داده ها نیز از نرم افزار آماری اس.پی.اس.اس استفاده شد.
یافته ها یافته های تحقیق نشان می دهد که کمتر از نیمی از دانشجویان دانشگاه پیام نور از شیوه آموزشی خود رضایت دارند که این میزان در دانشجویان دانشگاه های دولتی 69درصد می باشد. در دانشگاه های پیام نور به ترتیب 5/54 درصد دانشجویان غیرحضوری از شیوه مشاوره و آموزش استادان خود، 49 درصد از شیوه عملکرد کادر آموزشی، 2/37 درصد از فضای آموزشی نامناسب، 9/35درصد از خدمات کتابخانه ای نامناسب و منابع و کتاب های درسی بیشترین میزان نارضایتی را دارند.در دانشگاه های دولتی تهران، 3/59درصد دانشجویان از شیوه مشاوره و آموزش استادان و 1/8 درصد از شیوه عملکرد کادر آموزشی ناراضی هستند؛ در حالی که درصد کمتری از دانشجویان حضوری از امکانات رفاهی نارضایتی دارند. میزان رضایت از توانایی استادان در تدریس در هر دو نظام آموزشی در حد متوسط بوده است.
نتایج نشان می دهد که میزان رضایت دانشجویان حضوری از شیوه آموزشی خود بیشتر از دانشجویان غیرحضوری(پیام نور)می باشد. به کارگیری بیشتر فناوری های آموزشی و مواد کمک درسی و نیز تجهیزات و امکانات در افزایش میزان رضایت دانشجویان پیام نور می تواند تاثیرگذار باشد.