بررسی نحوه ی گسترش ترک های بالا به پایین 1 در روسازی های آسفالتی، با استفاده از (TDC) فرضیه ی مکانیک شکست

خستگی عبارت است از پدیده ی شکست بر اثر تکرار بار، که تنش ایجاد شده توسط این بار ممکن است حتی به مراتب کوچک تر از مقاومت نهایی مصالح باشد. ترکهای ناشی از خستگی، در مقاطع آسفالتی، با توجه به مکان پیدایش و نحوه ی گسترش آنها دو دسته است. دستهی اول ترک هایی است که در بخش پایینی مقطع آسفالتی پدید می آیند و سپس با تکرار بار بهسمت بالا گسترش مییابند. پیدایش این نوع ترک ها در مقاطع آسفالتی با ضخامت کم، رایج است. دسته دوم که در روسازی های ضخیم ام کان پیدایش بیش تری دارند، از سطح روسازی، شروع شده و به سمت پایین گسترش می یابند. این دسته از ترکها، نسبت به دستهی اول تاکنون کمتر مورد توجه و مطالعه قرار گرفتهاند. یکی از روش های متداول تحلیل و بررسی ترکهای ناشی از خستگی، روش مکانیک شکست است که در آن، گسیختگی حاصل از خستگی آسفالت، از آغاز ترک و پیشروی آن در ضخامت آسفالت، به تعداد دفعات بارگذاری ارتباط داده میشود. در این پژوهش، برای شناخت بهتر و درک بیشتر نحوهی گسترش ترکهای روبه پایین و پارامترهای مؤثر در آن، از روش مکانیک شکست استفاده شده و پدیدهی ترک و نحوه پیشروی آن در روسازی، تحلیل نظری می شود و نمودارهایی که نشانگر طول ترک بر حسب تعداد دفعات تکرار بار است برای حالات مختلف مشخصات مصالح و بارگذاری، استخراج شده است.
نتایج نشان داد که با افزایش فاصلهی بار از محل ابتدایی ترک ایجاد شده، مقادیر ضریب شدت تنش در افزایش می یابد. همچنین افزایش شیب سختی بتن آسفالتی ناشی از اختلاف دمایی سطح II و مد I مد پایینی و بالایی و یا افزایش اختلاف سختی لایهی بتن آسفالتی و لایهی اساس، باعث افزایش ضریب شدت تنش میشود.