بررسی میزان شکست پرسلن در روکش های متال-سرامیک متکی بر ایمپلنت در مقایسه با روش های متال-سرامیک متکی بر دندان طبیعی در بیماران مراجعه کننده به بخش تخصصی پروتز ثابت دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی در سال تحصیلی 89-1388

کاربرد روکشهای متال-سرامیک در بازسازی دندانهای از دست رفته به عنوان یک درمان متداول در دندانپزشکی ایمپلنت مطرح می باشد. همچنین، شکستگی پرسلن در روکشهای متال-سرامیک متکی بر ایمپلنت در مقایسه با روکش های متال-سرامیک متکی بر دندان طبیعی با فراوانی بیشتری روی داده و در نتیجه، ارزیابی متغیرهای مختلف در این زمینه اهمیت خاصی دارد. هدف از این تحقیق مقایسه میزان شکست پرسلن درپروتتز های متکی بر دندان های طبیعی و ایمپلنت ها و تعیین عوامل موثر در این زمینه می باشد.
در این تحقیق توصیفی-گذشتهنگر، 42 بیمار دریافت کننده روکشهای متال-سرامیک متکی بر ایمپلنت یا دندان طبیعی (24 مرد، 18 زن) دارنده 185 واحد پروتز متکی بر دندان و 158 واحد پروتز متکی بر ایمپلنت توسط 2 معاینهگر ارزیابی شدند. شکست پرسلن با معیارهای California Dental Association (شکستگی شدید، شکستگی خفیف و سالم) تعیین و متغیرهایی مانند سیستم دندانی مقابل، وجود عادت پارافانکشنال، موقعیت درمان، نوع پروتز، سیستم ایمپلنت، نوع اکلوژن، تعداد واحدهای پروتز و نوع سمان به کار رفته در بیماران ارزیابی شد.
شکستگی پرسلن در 4/5% روکشهای متکی بر دندان (6/1% شکستگی شدید و 8/3% شکستگی خفیف) و 2/10% روکشهای متکی بر ایمپلنت (1/5% شکستگی شدید و 1/5% شکستگی خفیف) روی داده بود (بدون تفاوت آماری معنیدار). احتمال شکستگی پرسلن در افراد دارای براکسیزم نیز به صورت معنی داری بیشتر از افراد بدون ابتلا به این عادت (1/2=odd''s ratio)، در فک پایین بیشتر از فک بالا، در نواحی خلفی بیشتر از نواحی قدامی و در پروتزهای ثابت چندواحدی نیز بیشتر از نمونه های تکواحدی برآورد گردید. میزان اورجت، اوربایت، نوع اکلوژن و طبقهبندی انگل در بیماران اثر معنی داری بر احتمال بروز شکستگی پرسلن نداشتهاند.
با وجود افزایش دو برابری شکستگی پرسلن در روکشهای متکی بر ایمپلنت در مقایسه با پروتزهای متکی بر دندان و با اینکه میزان مشکلات پس از درمان در این روکشها به صورت آشکاری بیشتر از پروتزهای متکی بر دندان بود، تفاوت آنها از نظر میزان شکست پرسلن معن یدار نبود.