بررسی عوامل مؤثر در پاسخ بالینی به اینترفرون بتا 1a عضلانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز همراه با عود و خاموشی

با توجه به شیوع و اهمیت درمان بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز همراه با عود و خاموشی (RRMS) و آمار متفاوت از نتایج درمان با اینترفرون بتا1a (IFN-β1a) عضلانی و مشخص نبودن فاکتورهای دموگرافیک و بالینی مرتبط با نتایج درمان و عدم گزارش از تجربه آن در کشور ما و به منظور تعیین تاثیر IFN-β1a عضلانی بر مولتیپل اسکلروز همراه با عود و خاموشی و فاکتورهای مرتبط با درمان، این تحقیق روی مراجعین بیمارستان امام حسین(ع) در سال های 1385-1384 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی 63 بیمار انجام گرفت. تشخیص بیماری بر اساس Revised McDonald Criteria 2005 بوده و وضعیت پایه بیماران از نظر تظاهرات اولیه بیماری، تعداد حملات، فاصله شروع بیماری تا شروع درمان و نمره وضعیت ناتوانی گسترده (EDSS) بررسی گردید. IFN-β1a عضلانی ساخت شرکت Biogen با دوز 30 میکروگرم در هفته به مدت 18 ماه تجویز شد. بیماران حداقل 18 ماه پیگیری شدند و دوباره شاخص های EDSS و تعداد حملات بررسی شدند. در صورتی که بیمار طی 18 ماه حداکثر یک حمله داشته و یا EDSS بیماران ثابت مانده یا کاهش پیدا می کرد به عنوان درمان تلقی شده و تاثیر درمان با آزمون مک نمار و نقش عوامل مرتبط با درمان با آزمون های کای دو، t ومن ویتنیU مورد قضاوت قرار گرفت.
از 63 بیمار مورد بررسی در سنین 50-18 سال، 30 نفر (6/47 درصد) بهبود پیدا کردند. سن بیماران نقشی در نتیجه درمان نداشت. بیماری در زنان، مدت کمتر ابتلا تا شروع درمان، تعداد حملات کمتر و EDSS پایین تر قبل از درمان بر درمان تاثیرگذار بود.
به نظر می رسد این دارو به ویژه در برخی بیماران با علایم نوریت اپتیک و اختلالات حسی، مدت کمتر شروع بیماری تا شروع درمان، حملات کمتر قبل از درمان و EDSS کمتر قبل از شروع درمان مؤثر است.