تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر نشانگر قلبی و پاسخ ایمنی ناشی از ورزش

به دنبال افزایش شیوع نارسایی قلبی در ورزشکاران، مطالعات ایمونولوژی و بیوشیمیایی، اختلال عملکرد و آسیب قلبی را همراه تغییر نشانگرهای قلبی و پاسخ سایتوکاین های التهابی بعد از فعالیت های ورزشی استقامتی در ورزشکاران نشان داده اند. بررسی فیزیولوژیک و شناخت پاتوفیزیولوژی قلب می تواند زمینه مناسبی را در شناسایی ورزشکارانی که در معرض خطر هستند فراهم کند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر نشانگرهای قلبی و پاسخ ایمنی ناشی از ورزش در قایقرانان مرد نخبه انجام شد.
این مطالعه نیمه تجربی در سال 1386 روی تمام قایقرانان مرد تیم ملی با میانگین سنی 3.24±22.5 سال، وزن 7.18±78.7 کیلوگرم و قد 4.357±184.1 سانتی متر که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند، انجام شد. قایقرانان مسافت 8هزار متر را با شدت 75 تا 80% حداکثر ضربان قلب، در 60 دقیقه پارو زدند. نمونه های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله و سه ساعت بعد از فعالیت برای سنجش میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 گرفته شد. داده ها با SPSS 16 با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون T زوجی تحلیل شد.
افزایش معنی دار میزان پلاسمایی NT-proBNP که (19.362 به 24.056 پیکوگرم بر میلی لیتر؛ 0.001>p) و کاهش غیرمعنی دار میزان پلاسمایی IL-6 با (0.75 به 0.74) بلافاصله بعد از فعالیت مشاهده شد (0.91= p). ارتباطی بین میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 مشاهده نشد.
افزایش ناشی از ورزش میزان پلاسمایی NT-proBNP، احتمالا پاسخ فیزیولوژیک قلبی در شرایط ویژه تمرینی و بدون اهمیت پاتولوژیک است. کاهش غیرمعنی دار میزان پلاسمایی IL-6، نشان دهنده وجود آسیب عضله قلبی نیست.