بررسی اثر کاهش بیان ژن پروتئین تیروزین فسفاتاز-1B (PTP-1B) بر میزان برداشت گلوکز و غلظت تری گلیسرید سلول های عضلانی تیمار شده با پالمیتات

مقاومت به انسولین، یک نقص کلیدی در چاقی و دیابت نوع 2 می باشد. طی مقاومت به انسولین، تجمع لیپید و افزایش بیان ژن PTP-1B در عضله اسکلتی رخ می دهد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر کاهش بیان PTP-1B بر مقاومت به انسولین القاء شده توسط پالمیتات می باشد.
از پلاسمید حاوی shRNA علیه ژن PTP-1B برای کاهش بیان PTP-1B در میوبلاست های C2C12 استفاده شد. تایید کاهش بیان PTP-1B با وسترن بلاتینگ انجام گردید. سپس میزان برداشت گلوکز و غلظت تری گلیسرید در سلول های کاهش بیان یافته PTP-1B و سلول های طبیعی در حضور اسید چرب پالمیتات مورد ارزیابی قرار گرفت.
در این مطالعه نشان داده شد که میزان بیان PTP-1B در سلول های کاهش بیان یافته PTP-1B نسبت به سلول های طبیعی 58% کاهش یافته است (05/0P <). بعلاوه، برداشت گلوکز تحریک شده با انسولین در سلول های کاهش بیان یافته PTP-1B در حالت بدون تیمار در مقایسه با پالمیتات 5/0 و 75/0 میلی مولار به ترتیب 3/2، 5/2 و 3 برابر سلول های طبیعی می باشد (01/0P <). نتایج حاصل از سنجش محتوای تر ی گلیسرید نیز نشان می دهد که در حالت تیمار با 5/0 و 75/0 میلی مولار پالمیتات، غلظت تری گلیسرید در میوتیوب های کاهش بیان یافته PTP-1B به ترتیب تقریبا 25/1 و 42/1 برابر میوتیوب های طبیعی می باشد (05/0P <).
نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که کاهش بیان PTP-1B ضمن افزایش میزان تری گلیسرید درون سلولی، منجر به افزایش حساسیت به انسولین در سلول های C2C12 شده که این حساسیت حتی در حضور پالمیتات نیز حفظ می شود. بنابراین، PTP-1B می تواند به عنوان یک هدف درمانی بالقوه برای درمان مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 مطرح باشد.