مقایسه یافته های بالینی و نتایج روش جراحی باز در درمان فتق اولیه با عود دیسک بین مهره ای لومبوساکرال

با وجود پیشرفت روش های درمانی فتق دیسک بین مهره ای ناحیه لومبوساکرال، هنوز هم جراحی باز روش مرسوم است. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز و عوامل خطر عود فتق دیسک کمری پس از جراحی باز و مقایسه نتایج بالینی جراحی مجدد با جراحی اول انجام شد.
روش تحقیق: این مطالعه توصیفی آینده نگر، به مدت پنج سال (فروردین 1382 تا اسفند 1386) بر روی بیماران با جراحی فتق دیسک انجام شد. برای بیماران پرسشنامه هایی قبل و بعد از عمل شامل اطلاعات فردی، علائم بالینی و معاینه عصبی تکمیل گردید. شدت درد با استفاده از مقیاس دیداری درد (VAS) و عملکرد بیماران با استفاده از پرسشنامه MODQ ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 12) و آزمون های آماری مربوطه در سطح معنی داری 05/0 P< تجزیه و تحلیل شد ند.
در مجموع 844 بیمار با متوسط دوره پیگیری 8 ± 38 ماه بررسی شدند. شایع ترین شکایت و نشانه به ترتیب شامل درد کمر و سیاتیک و SLR مثبت بود. عود علائم در 16 نفر (89/1%) از بیماران با ام.آر.آی تایید شد. عوامل خطر عود در بیماران شامل جنس، سن، سیگار و ترومای کمری بود. مقایسه شدت درد و میزان عملکرد بیماران در گروه فتق اولیه (به ترتیب 7/86% و 2/21) با گروه عود (به ترتیب 7/85% و 1/21، پس از جراحی مجدد) تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0 >p).
این مطالعه ضمن تعیین میزان بروز عود فتق دیسک و عوامل خطر مؤثر بر آن، نشان داد که نتایج جراحی مجدد رضایت بخش بوده و بیماران دچار عوارض بیشتری نسبت به جراحی اول نمی شوند.