نقد سوررئالیستی هفت پیکر

سوررئالیسم مکتبی ادبی است که آندره برتون، نویسنده فرانسوی، در قرن بیستم آن را بنیان گذاری کرده و دامنه نفوذ آن به دیگر کشورها هم کشیده شده است. این مکتب با بهره گیری از نظریه های علمی فروید در روان شناسی و نظریه های یونگ در اسطوره شناسی و نظریات فلسفی- ادبی هگل و هانری برگسون و برخی نویسندگان ادبی پا به عرصه وجود گذاشته است. سوررئالیسم معتقد است که یک اثر ادبی باید محصول ذهن و روان ناخودآگاه خالق خود باشد. در آثار سوررئالیستی بهره گیری از روان ناخودآگاه، تخیل و اندیشه، نگارش خودکار، تصادف عینی، امر شگفت و جادو، اسطوره ها و نمادها، توجه به طنز و بی زمانی و بی مکانی حوادث، از مهم ترین ویژگی هاست. نظامی در «هفت پیکر»، با استفاده ناخودآگاه از فنون سوررئالیستی چون رؤیا و تخیل، استفاده از نمادها و روان ناخودآگاه، امور شگفت انگیز و جادویی، تصادف عینی، بی زمانی و بی مکانی حوادث، اثری خلق می کند که فنون مکتب ادبی سوررئالیسم تقریبا در همه داستان های آن با برجستگی ویژه ای نمایان است.