تجدیدحیات گرایی و معماری معاصر ایران در سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی

بازشناسی گرایش‎های تجدیدحیات‎گرایانه و هویت‎گرا در معماری پس از پیروزی انقلاب اسلامی، فرصتی را برای بازاندیشی در معماری معاصر ایران فراهم می سازد. مقاله حاضر می کوشد با رویکردی بی‎طرفانه و به دور از ارزش‎داوری، آثار طراحی شده در معماری پس از پیروزی انقلاب اسلامی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. نتیجه پژوهش، استناد به دویست نمونه اولیه، از میان آثار معماری معاصر ایران در سال‎های پس از پیروزی انقلاب اسلامی است که از آن میان پنجاه نمونه موردی به تفصیل با رویکرد تحلیل کالبدی – محتوایی مورد مطالعه قرار گرفته‎اند. چارچوب نظری پژوهش بر اساس ادبیات تخصصی موضوع ترسیم شده است. بر مبنای پژوهش‎های صورت گرفته در حوزه معماری معاصر ایران، آثار فوق بر اساس پنج پارامتر کلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‎اند. اصول انسجام طرح، مفاهیم ساختارهای فضایی، شکل و فرم بنا، مصالح در بنا، رابطه با محیط پیرامون مطالعات صورت گرفته، نشان دهنده آن است که گرایش‎های تجدیدحیات‎گرایانه را می توان یکی از مهم‎ترین گرایش‎های موجود در معماری معاصر ایران دانست. گرایش به احیای هویت ایرانی اسلامی یکی از مهم‎ترین اهداف این جریان است که با تاکید بر شیوه ها و تکنیک‎های مختلف طراحی معماری به اجرا درآمده‎اند.