بررسی شاخص های زیست اقلیمی مؤثر بر تعیین فصل گردشگری مورد: نواحی جنوبی ایران

کشور ایران با گستره ی وسیع (15 درجه ی عرض جغرافیایی) از منظر برخورداری از سواحل طولانی در شمال و جنوب و اقلیم متنوع، دارای مزیت نسبی فراوانی است که بهره گیری از آنها در گذران اوقات فراغت به طور اعم و گردشگری به طور اخص نیازمند برنامه ریزی است. در این پژوهش سواحل جنوبی کشور از لحاظ زیست اقلیمی با روش های سنتی(ترجونگ و اولگی) و روش های نوین (شاخص تعادل دمایی، گرما و رطوبت، درجه ی شرجی، درجه ی خستگی انسان، درجه ی سختی و مدل تعادل دمایی) در 7 ایستگاه هواشناسی (چابهار، جاسک، بندرعباس، کیش، بوشهر، ماهشهر و آبادان) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سواحل جنوبی در ماه ژانویه و فوریه از بیشترین فراوانی مطلوبیت آسایش اقلیمی برخوردار است، در نتیجه ی اعمال اقداماتی مانند: مطالعه ی همه جانبه و ساماندهی بهینه ی تعطیلات سالیانه کشور و ایجاد تعطیلات زمستانه ضروری به نظر می رسد. همچنین با توجه به تنوع و تفاوت اقلیمی (گردشگری زمستانه در جنوب و تابستانه در شمال) می توان از ظرفیت های سواحل شمال و جنوب کشور به ویژه در مناطق محروم جنوب بهره گرفت به نحوی که این امر بتواند به توسعه ی این مناطق منجر گردد.