فرانتز فون بادر و نقد او به اصالت عقل مدرن

(فرانتز فون بادر (1765- 1841(که از مهم ترین فیلسوفان دوره ی ایدئالیسم و رمانتیسیسم آلمان بود، اصلی ترین وظیفه ی زندگی خود را پایان بخشیدن به سیطره ی اصالت عقل مدرن در فلسفه می دانست. کانون نقد او، انسان محوری و خودمداری فلسفه ی رنه دکارت بود که در گزاره ی مشهور Cogito ergo sum (می اندیشم، پس هستم) جلوه گر می شد. بادر افزون بر این، امانوئل کانت و دیگر فیلسوفان ایدئالیسم آلمانی را که دست کم اندکی در اصالت عقل دکارتی جذب شده اند به نقد می کشد.
اشاره خواهیم کرد که بادر چگونه به حکمت الهی یاکوب بوئم، فلسفه ی پاراسلسوس، عرفان مایستر اکهارت و اندیشه های بسیار دیگری می پردازد که انسان محوری و خودمداری اصالت عقل مدرن را به چالش می کشند و گزاره ی Cogitor ergo sum (من <از سوی خدا> اندیشیده می شوم، پس هستم) را در مقابل Cogito ergo sum (می اندیشم، پس هستم) قرار می دهند. انسان تنها زمانی می تواند خدا را بشناسد که خدا او را به عنوان انسان بشناسد. به سخن دیگر، بادر نشان می دهد که اگوی انسانی نه بنیان فلسفه، بلکه صرفا جزیی وابسته به خداست.