بررسی تعیین کننده های پایبندی به اخلاق علمی در بین اعضای هیات علمی؛مطالعه موردی دانشگاه تبریز

اخلاق علمی، پیش شرط اصلی استقرار نظام تضمین کیفیت آموزش عالی است. تعمیم و گسترش ارزش های حاکم بررفتار علمی و حرفه ای در همه سطوح دانشگاهی می تواند موجب افزایش التزام اجتماعی استادان و دانشجویان و اعتماد بیشتر جامعه به دانشگاهیان و سلامت ارتباطات علمی و فعالیت پژوهشی گردد. هرچند ملاحظات و تعلیمات اخلاقی، موضوعاتی بسیار کهن و پرسابقه اند و لیکن در شرایط امروزی جوامع بشری، به مسایلی حاد و اضطراری تبدیل گشته اند که به لحاظ ارتباط و تقابل با مسایل و عناصر نوبنیاد علمی و فنی ممکن است تازه و نو تلقی گردد و نیازمند مطالعات و تتبعات نوین باشند. در پژوهش حاضر عواملی که باعث افزایش پایبندی به اخلاق علمی در بین اساتید دانشگاهی می گردد، شناسایی شده و تاثیر هر یک از آنها بر اخلاق علمی سنجیده شده است. جامعه آماری پژوهش، اساتید دانشگاه تبریزاست. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. پس از جمع آوری داده ها تجزیه و تحلیل آنها به روش ضریب همبستگی و رگرسیون جندگانه و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. متغیرهای سرمایه اجتماعی، اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی و انسجام گروهی و تولید علمی تاثیر مثبتی بر میزان پایبندی به اخلاق علمی در بین اساتید دانشگاه تبریز دارند. همچنین رابطه بین اخلاق علمی با سرمایه اجتماعی قوی تر از رابطه بین مشارکت و یا میزان تولید علمی با اخلاق علمی است.