تجارب استرس در زنان نجات یافته از خودکشی

استرس جزء لاینفک زندگی انسان است اما میزان بیش از حد یا طولانی مدت آن مضر بوده و سبب تغییر در رفتار، حالات هیجانی و بحرانی می شود که در بروز و افزایش رفتارهای منجر به خودکشی نقش عمده ای دارد. زنان دلیل این که با تنش و استرس های متعددی در سطح جامعه مواجه بوده، افرادی آسیب پذیر محسوب می شوند، بلکه به دلایل متعدد با تنش و استرس های بیشتری در سطح جامعه مواجه اند. شناخت ماهیت تجارب این افراد در پی بردن به نیازهای سلامتی و ایمنی، حمایت و پیشگیری از عواقب مخرب ناشی از آن ضروری است. یکی از افرادی که نقش مهم و کلیدی در تامین، حفظ، ارتقا و یاری نمودن زنان و ایفاء نموده، پرستاران می باشند. پژوهش حاضر با هدف تبیین تجارب استرس در زنان نجات یافته از خودکشی انجام گرفته است.
این پژوهش از نوع توصیفی بوده که به روش کیفی و به روش پدیدارشناسی انجام گرفت. مشارکت کنندگان در تحقیق را 10 نفر از زنان نجات یافته از خودکشی بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می دادند. نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف انجام و تا اشباع داده ها ادامه یافت. جهت گردآوری داده ها از مصاحبه عمیق استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به روش کلایزی انجام گرفت. به منظور دستیابی به موثق بودن داده ها از معیارهای بازنگری ناظرین و مشارکت کنندگان در پژوهش استفاده شد.
یافته های این پژوهش مشتمل بر، مفاهیم متعددی بودند که در دو مفهوم اصلی پدیدار گردیدند: 1- زندگی در استرس که شامل زیر مفهوم های، استرس های بیرونی و درونی و 2- مقابله با استرس که حاصل زیر مفهوم های، رفتارهای سازگارانه و رفتارهای ناسازگارانه بود.
بر اساس یافته های پژوهش، تجارب افراد برای مقابله با شرایط پر استرس نشان می دهد در مواقعی که رفتارهای سازگارانه مؤثر به خصوص با توسل به معنویات شرایط بحرانی را با کمترین آسیب پشت سر گذاشته اند. در شرایط زندگی پراسترس کنونی نه تنها باید به فکر کاهش استرس ها بود، بلکه با افزایش مهارت های سازگارانه نظیر اعتقادات مذهبی می توان شرایط را به سمت مطلوب تغییر داد. آشنایی با شیوه های سازگاری مناسب به خصوص در پیشگیری از خودکشی مستلزم برنامه ریزی های وسیع و جامعی است.