بررسی دو سبک فکری در حکایت رابعه و بکتاش

در این مقاله برآنیم تا گوشه ای از دو دیدگاه فکری را در حکایت رابعه و بکتاش بیان کنیم.
داستان مذکور، شرح عشق میان رابعه بنت کعب قزداری به غلام برادرش بکتاش است که همچون اکثر داستانهای عاشقانه به فراق منتهی میگردد و بنابر گمانه افکنی شاعرانه عاشق و معشوق در جهان باقی به وصل و پیوند یکدیگر میرسند.
این حکایت نخست در کتاب الهی نامه عطار به رشته نظم کشیده شده و سپس رضا قلیخان هدایت در کتاب گلستان ارم آنرا به تفصیل بیشتری بیان کرده است.
در مقدمه ابتدا به بیان معرفی و نگرش شاعران این دو منظومه میپردازیم و سپس شرح و بسط ماجرای این عشق پاک و آسمانی را پی میگیریم.
پس از آن در یک تقسیم بندی کلی، درونمایه های اندیشگی، جانمایه های عقیدتی، گرایش به امور متعارف شعری و برجستگی های فکری این دوگونه روایت را به اجمال ذکر میکنیم و در یک جمع بندی کوتاه سبک دو شاعر را بر اساس میزان و نحوه گرایش هر یک به موضوعات مذکور می یابیم.