عنصر غالب «درد» در مصیبت نامه، یکی از مختصات سبکی عرفان عطار

یکی از ویژگی های فکری عطار که سبک عرفان او را از سبک شعری سایر شعرای عرفانی ممتاز میکند، کاربرد خاص عطار از مفهوم «درد» است. دراغلب متون نظم و نثر عرفانی، «درد» همان طلبست که اولین وادی سلوک محسوب میشود؛ درحالیکه عطار بخصوص در مثنوی مصیبت نامه، تشخص ویژه ای به این مفهوم داده است و آن را پیش از مقام طلب، نیرو محرکه سالک در سیر کمالی دانسته و درد را از آغاز تا پایان منظومه، بمثابه پیری درونی و هدایت کننده که به اصل مطلق متصلست، مورد تاکید قرار داده است. در این مقاله سعی می شود که کاربردهای خاص و متنوع عطار از مفهوم درد، بعنوان یکی از خصیصه های سبک شخصی شعر او مورد بررسی قرارگیرد و این مفهوم که عطار در حیطه آن نظریه پردازی کرده است، بعنوان عنصر غالب در سیر کمالی سالک مصیبت نامه تبیین شود.