مقایسه سبک تاویل احمد غزالی و ابوالفضل رشیدالدین میبدی

متون مقدس مهمترین منبع برای شناخت احکام و معارف اسلامی به شمار می آیند؛ اما درباره چگونگی فهم این متون میان صاحب نظران اختلاف عقیده وجود دارد و هر گروهی از دیدگاه خاص خود به آنها نگریسته اند. چنان که تاویل عارفانه به جنبه های باطنی و معنوی متون قدسی و کشف اسرار و اشارات آن میپردازد. به این معنا که عرفا با دیدگاهی متفاوت از سایرین، شیوه صحیح فهم متون مقدس را از طریق باطن، امر ممکن دانسته اند. و درصدد فهم متون از راه تاویل برآمده اند. صوفیه برای تاویل از ظواهر عبارات فراتر رفتند و به بواطن امور توجه نمودند و رمز و رازهای متون وحیانی را در قالب اشاره برای اهل آن بیان داشتند.
پژوهش حاضر به بررسی و تطبیق سبک احمد غزالی و ابوالفضل رشید الدین میبدی بر اساس قواعد و ضوابط تاویل میپردازد و دیدگاه های تاویلی آنان را با اصول موجود در هرمنوتیک جدید مورد مقایسه قرار میدهد. آیا میتوان گفت که میان آرای تاویلی احمد غزالی اشتراک و یا تفاوتی با آرای تاویلی میبدی وجود دارد؟ برآیند تحقیق در پاره ای موارد نشان از وحدت سبک تاویل غزالی و میبدی و حتی هرمنوتیک جدید دارد. نگارندگان علاوه بر یافتن برخی اشتراکات در دیدگاه های احمد غزالی و میبدی، مواردی در سبک غزالی در تاویل یافتند که منحصر بخود اوست که با شیوه های رایج دیگران، از جمله تاویلات رشید الدین میبدی و نیز اصول تاویل در هرمنوتیک جدید، تفاوت بین و آشکاری دارد.