حذف منگنز از محیط آبی با زئولیت طبیعی و سدیمی شده

هدف از این تحقیق، مقایسه ظرفیت جذب منگنز با زئولیت طبیعی و سدیمی شده است. برای این کار از زئولیت معادن سمنان با قطر ذرات 360 میکرومتر استفاده شد. برای اصلاح زئولیت، مقدار 5 گرم از زئولیت طبیعی را با 100 میلی لیتر محلول 1 مولار کلرید سدیم مخلوط و به مدت 24 ساعت در دمای اتاق نگهداری شد. برای اندازه گیری سطح ویژه از روش جذب متیلن بلو استفاده شد و نتایج نشان داد که سطح ویژه زئولیت طبیعی و سدیمی شده، 31/12 و 453/13 مترمربع به ازای هر گرم است. بررسی سینتیک جذب نشان داد که مدل غیر تعادلی اورامی، لاگرگرن و هو و همکاران فرایند جذب را بخوبی توصیف می کنند، ولی مدل اورامی دارای کمترین شاخص خطا (016/0 برای زئولیت طبیعی و 007/0 برای زئولیت سدیمی شده) و بیشترین ضریب همبستگی در هر دو حالت (9/99%) است. مطالعه ایزوترم جذب نشان داد که برای جاذب زئولیت طبیعی مدل های لانگمویر و سیپس به ترتیب با ضریب رگرسیون 8/99% و شاخص خطای 075/0 و 074/0 داده های ایزوترم را بهتر توصیف می کنند، همچنین برای زئولیت سدیمی شده مدل سیپس با بیشترین ضریب رگرسیون (7/99%) و کمترین شاخص خطای (097/0) داده های آزمایش را بهتر توصیف می کنند. ظرفیت جذب منگنز برای زئولیت طبیعی و سدیمی شده به ترتیب 67/3 و 316/5 میلی گرم برگرم به دست آمد. نتایج تحقیق نشان داد که زئولیت سمنان (ایرانی) نسبت به جاذب های مختلف از جمله زئولیت های ترکیه و شیلی از ظرفیت بهتری در حذف منگنز از محیط آبی دارد. همچنین، بازده حذف منگنز با زئولیت سدیمی شده بیشتر از حالت طبیعی است.