لیبرالیسم و فمینیسم لیبرال رادیکال:در سده ی 19

فمینیسم لیبرال،بیش تر، جنبشیبه نظر می آید که می خواستبر پایه ی اصول لیبرالیسم و با پرهیز از رادیکالیسم، حقوق اولیه ی زنان، یعنی آزادی و برابری، را به وسیله ی استدلال و در قالب قانون به دست آورد، اما با ایستادگی و مقاومت لیبرالیسم، که خود نیز ارزش های آزادی، برابری، و تکیه به روش های استدلال عقلی و تلاش قانونی را تبلیغ می کرد،روبه رو شد.
این نوشتاربرای اثبات این فرض که دلیل ایستادگی فرهنگ و سیاست لیبرالی در برابر خواسته های فمینیسم لیبرال تعارض قدرت بوده شکل گرفته و در کنار آن به بررسی واکنش فمینیسم در برابر این مسئلهنیز پرداخته است. بر پایه ی این پژوهش، لیبرالیسم، پس از آن که به کمک درآمیختن فشار عینی و فشار فکری یا ترکیب قدرت و استدلال، گفتاریچیره را آفرید،تنها توانست سامانه ی کهن انحصار را اندکی بازتر کند، نه این که آن را کنار بزند. فمینیسم لیبرالنیز می خواست، به همین ترتیب و با استفاده از سخنان فیلسوفان لیبرال،راستی خود را به سامانه ی لیبرالی اثبات کند، اما کم کم ضرورت به کارگیری فشار و دگرگونی تعادل قدرت را درک کرد و سرانجام توانست، هم چون خود لیبرالیسم، به کمک چیزی بیش تر از استدلال، یعنی قدرت، مطرح شود. به دلیل آن که بخشی از منابع این فشار و قدرت ورزی را گرایش های رادیکال تر درون جنبش فمینیسم لیبرالسده ی19 فراهم آورد، می تواناین جنبش را فمینیسم لیبرال رادیکالسده ی19 نامید.
روش این پژوهش تحلیلی تاریخی، و گرد آوری داده ها به صورت کتابخانه یی است.