ضرورت عملیاتی کردن سازوکارهای نظارتی و اجرایی کنوانسیون محیط زیست دریای خزر

یکی از راه های همگرایی بین کشورهای همسایه، همکاری های زیست محیطی میان آنها است. کنوانسیون محیط زیست دریای خزر که در روز 13 آبان ماه سال 1382 (5 نوامبر 2003 میلادی) در تهران با هدفهمکاری مشترک نسبت به حفاظت و احیای محیط زیست دریای خزر، کنترل آلودگی آن، مدیریت سواحل و برداشت های پایدار از ذخایر خاویاری و غیره به امضا رسید در 21مرداد 1385(اوت2007) پس از امضای تمامی کشورها لازم الاجرا شد. ولی به منظور حفاظت از محیط زیست دریای خزر، صرف کنوانسیون مزبور کفایت نمی کند؛ بلکه باید ساز و کارهای اجرایی مانند ترتیبات نهادی، سیستم های نظارتی و پروتکل های اجرایی را تدوین کرد تا میان کشورها لازم الاجرا شود؛ اما از آنجا که هنوز این ساز و کارها و پروتکل های پیش بینی شده عملیاتی و لازم الاجرا نشده این امر سبب شد کنوانسیون حفاظت از محیط زیست این دریا عملا شکل اجرایی به خود نگیرد. مقاله حاضر به کاستی های نهادی و اجرایی محیط زیست خزر در پرتو کنوانسیون تهران می پردازد.