بهره وری در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی

تعیین عوامل مثبت و منفی موثر بر یادگیری مهارت های بالینی برای کاهش مشکلات و افزایش میزان بهره وری بسیار مهم است. از آنجا که نظرات دانشجویان به عنوان عنصر اصلی آموزش، می تواند راه گشای برنامه های آینده باشد، پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان بهره وری در آموزش بالینی، از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 150 نفر از دانشجویان سال آخر پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد که به روش سرشماری انتخاب شدند، در نیمسال دوم سال تحصیلی 86-1385 انجام شد. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه ای پژوهشگرساخته شامل دو بخش خصوصیات فردی و معیارهای بهره وری استفاده شد. در معیارهای بهره وری، 5 حیطه اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو، محیط آموزشی و نظارت و ارزشیابی بررسی شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS 13 با روش های آماری توصیفی و آزمون T تک نمونه ای تحلیل شد.
میانگین امتیازات بهره وری در آموزش بالینی در حیطه اهداف و برنامه ریزی آموزشی 5/4 ± 5/20، در حیطه مربی 6/4 ± 15، در حیطه برخورد با دانشجو 2 ± 4/8، در حیطه محیط آموزشی 6/1 ± 10، در حیطه نظارت و ارزشیابی 9/1 ± 9/7 و به طور کلی 2/12 ± 8/61 بود. بیشترین امتیاز بهره وری در حیطه اهداف و برنامه ریزی آموزشی و کمترین آن در حیطه نظارت و ارزشیابی بود.
میزان بهره وری در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، در 5 حیطه آموزش بالینی در حد متوسط است. افزایش انگیزه در پرسنل مراکز بهداشتی- درمانی برای همکاری در امر آموزش بالینی پیشنهاد می شود.