بررسی فرسایش پذیری اراضی در حوضه آبخیز بجوشن چای با استفاده از تئوری فازی و سیستم اطلاعات جغرافیایی

فرسایش خاک یک فرایند پیچیده و خطر بالقوه ژئومورفولوژیکی است و مقدار آن بازتابی از نحوه مدیریت زمین و شاخص توسعه یافتگی کشورها به شمار می رود. برای نیل به مدیریت درست زمین، لازم است پهنه های حساس به فرسایش در سطح حوضه ها شناسایی شوند سپس متناسب با توانایی ها و محدودیت های زمین، بهره برداری از آن صورت گیرد. مجموعه اطلاعات ورودی مورد استفاده در این تحقیق عبارتند از: لیتولوژی، کاربری فعلی اراضی و پوشش گیاهی، شیب توپوگرافی و تراکم زهکشی آبراهه ها. حوضه آبخیز بجوشن چای به دلیل داشتن شرایط ویژه فرسایشی، به عنوان منطقه مورد مطالعه در تحقیق حاضرانتخاب شده است. مطالعه ماهیت و ساختار منطق فازی و انطباق نقشه های خروجی از عملگرهای فازی با واقعیت های فرسایشی به دست آمده از مطالعات میدانی حوضه نشان می دهد که در پهنه بندی اراضی حساس به فرسایش، عملگر جمع جبری فازی به دلیل بارز نمودن پهنه های با حساسیت فرسایشی بالا، از راندمان و کارایی بالاتری نسبت به عملگر ضرب فازی برخوردار است.