بررسی شیوه های مختلف ارزیابی کیفیت سرزمین به عنوان ابزاری برای پایش مدیریت پایدار سرزمین و معرفی مدلی متناسب با شرایط ایران

یکی از مفاهیمی که از دهه نود میلادی وارد ادبیات توسعه شد و هم اکنون نیز در حال رشد است، مفهوم مدیریت پایدار سرزمین می باشد که خود این مفهوم نیز بالتبع مفاهیم دیگری را همچون پایش مدیریت سرزمین و به دنبال آن ارزیابی کیفیت سرزمین را به ادبیات توسعه پایدار وارد کرده است. هدف مقاله حاضر مرور و دسته بندی روش های به کار رفته در ارزیابی کیفیت سرزمین به عنوان یکی از ابزارهای پایش مدیریت پایدار سرزمین و در نهایت ارائه مدلی برای ارزیابی کیفیت سرزمین با توجه به شرایط طبیعی و مدیریتی حاکم بر ایران است. این پژوهش با استفاده از مطالعه کتابخانه ای و مرور تحقیقات صورت گرفته در زمینه ارزیابی کیفیت سرزمین و صورت بندی تحلیلی کیفی انجام گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش مذکور حاکی از آن است که ارزیابی کیفیت سرزمین در جهان به دو روش کلی انجام می گیرد: روش مبتنی بر آمارهای تفصیلی زیستی و روش مبتنی بر سنجش فعالیت های انسانی. همچنین مدل تخریب نیز که برای ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست به کار گرفته می شود، برای ارزیابی کیفیت سرزمین در ایران پیشنهاد شد.