تحفه الملوک اثری نویافته از اوحدی مراغه ای

شیخ اوحدالدین اوحدی مراغه ای، فرزند حسین اصفهانی، از شعرای معروف عصر مغول، در ثلث واپسین قرن هفتم و ثلث نخستین قرن هشتم می زیسته و سوای دیوان اشعار او در قصیده و غزل و غیره، بیشتر اشتهار وی به خاطر دو مثنوی معروف اوست: جام جم و منطق العشاق (ده نامه). اما تنها اثر منثور شناسایی شده و موجود از او رساله تحفه الملوک است، با موضوع اخلاق که از گفتار بزرگان سخنانی در موضوعات مختلف انتخاب کرده و آن ها را در نه باب تنظیم نموده و باب اول آن را در جملاتی قرار داده که بزرگان در دو کلمه گفته اند تا باب نهم که به ده کلمه رسیده است.
به دو دلیل می توان بر انتساب این اثر به اوحدی تاکید کرد: یکی اصالت و قدمت نسخه، که صراحتا در آغاز آن به نام اوحدی تصریح و اشاره شده است؛ دوم شیوه نگارش آن، که به سبک ده نامه بسیار نزدیک است. البته می توان به این نکته نیز توجه داشت که کل مجموعه خطی دربردارنده این اثر، مختص آثار اوحدی است و اصلا به این هدف و انگیزه کتابت شده است.
به هر حال، اثر حاضر اثری نو یافته از اوحدی مراغی است و در هیچ یک از تذکره ها و کتب تراجم اشاره ای بدان نشده است؛ حتی کسانی که اقدام به نشر آثار اوحدی نموده اند، از جمله مرحوم استاد سعید نفیسی، از وجود چنین اثری از اوحدی بی خبر بوده اند و حتی اشاره ای هم بدان ننموده اند.