روزه داری و دیابت: ملاحظات اخلاقی

در اسلام بیماران از روزه داری معاف هستند ولی در تعریف بیماری هیچ مرز دقیقی بین بیماری و سلامتی ذکر نشده است. آن چه که بیان شده تنها به صورت کیفی است. به این صورت که اگر روزه موجب ضرر جسمانی شود، مجاز نمی باشد. در حال حاضر، شواهد علمی معتبر در ارتباط با خطرات روزه داری در بیماران دیابتی اندک است و با توجه به این که در فقه شیعی مانند آیین سنت مساله تخییر در روزه داری وجود ندارد، متخصصین همواره در اظهار نظر در مورد بی ضرر بودن و مجاز بودن برای روزه داری با مشکل روبرو هستند. هدف از این مقاله بررسی نظریه های مطرح شده در مورد اجازه روزه داری در دین اسلام، خطرات روزه داری در بیماران دیابتی به همراه توصیه هایی جهت کاهش این خطرات، چگونگی تصمیم گیری برای روزه داری و وظایف اخلاقی مطرح شده در گروه های مرتبط با مراقبت بیماران دیابتی است.
جستجوی مطالب این مقاله مروری از اینترنت و در پایگاه های PubMed، SID(Scientific Information Database) و برخی مقاله های منطقه ای انجام شد. همچنین، از کتاب های مذهبی و احادیث معتبر استفاده شد.
بر اساس شواهد موجود، ما به طور دقیق نمی توانیم تعیین کنیم روزه داری برای کدام بیمار دیابتی بی خطر است. بنابراین، نیاز است مطالعات کنترل شده وسیعی در این زمینه صورت گیرد تا اثرات روزه داری در طیف وسیعی از بیماران دیابتی با درجات مختلف کنترل متابولیک مشخص شود. یک وظیفه مهم ما طراحی راهنمایی با دیدگاه شیعی برای شرایط منع و یا اجازه روزه داری در بیماران دیابتی است.