تاملی در تلقی ژیلسون از هستی شناسی ابن سینا

اتین ژیلسون (1884 1978) قرون وسطا شناسی که به فیلسوفان این دوره به خصوص توماس آکویناس علاقه فراوانی دارد، در اثر معروف خود، هستی در اندیشه فیلسوفان دیدگاه های ابن سینا را به عنوان فیلسوفی که اندیشه های او در قرون وسطا بسیار تاثیرگذار بوده است، در چندین مساله از جمله ماهیت لابشرط، زیادت وجود بر ماهیت، امکان ذاتی و قاعده علیت گزارش و نقادی کرده است. از نظر ژیلسون، ماهیت لابشرط قابل تصور نیست؛ زیادت وجود بر ماهیت، یک مفهوم دینی است تا فلسفی؛ امکان ذاتی یک فرض تناقض آمیز است و قاعده علیت به موجبیت واجب تعالی منتهی می گردد.
نوشتار حاضر، ابتدا تلقی ژیلسون از دیدگاه های ابن سینا در هر مساله را بازگو می کند. سپس به نقدهای ژیلسون که به زعم او، هستی شناسی ابن سینا را با چالش روبرو کرده است، می پردازد. همچنین دیدگاه های ژیلسون و نقدهای او نقادی و ارزیابی مجدد می شود.