اثر درمانی آل-ترانس رتینوییک اسید در آنسفالومیلیت تجربی خود ایمن و نقش آن در پاسخ های لنفوسیت های T کمکی

تحقیقات اخیر نقش اساسی IL-17 را در پاتوژنز آنسفالومیلیت تجربی خودایمن (EAE) مشخص نموده است. هم چنین عملکرد سلول های FoxP3+Treg در مهار واکنش های خودالتهابی مورد توجه قرار گرفته است. با وجودی که مطالعات قبلی موید نقش تعدیل گر ایمنی آل-ترانس رتینوییک اسید (ATRA) بوده است، ولی این اثرات عمدتا بر مبنای تغییر در نسبت سایتوکین های Th1/Th2 توجیه شده اند. در این مطالعه اثرات درمانی ATRA بر روند EAE و پاسخ های لنفوسیت های T کمکی ارزیابی شد.
بیماری EAE با استفاده از پپتید MOG35-55 و ادجوانت کامل فروند در موش های ماده C57BL/6 القا شد. سپس موش ها در دو گروه هفت راسی قرار گرفتند. درمان با ATRA μg500 به ازای هر راس؛ یک روز در میان از زمان بروز علایم درمانگاهی در گروه درمانی (روز 12) آغاز گشت. هم زمان، گروه کنترل تنها حلال دارو را دریافت نمودند. علایم تا زمان کشتار موش ها (روز 33) روزانه ثبت گردید. میزان تکثیر با آزمون MTT، میزان تولید سایتوکین ها با ELISA و فراوانی سلول های FoxP3+Treg با فلوسیتومتری در بین سلول های طحالی سنجیده شد.
تجویز ATRA پس از بروز علایم به طور معنی داری موجب تخفیف بیماری گردید. به دنبال تحریک مجدد پادگنی در سلول های جداشده از طحال، کاهش معنی دار تولید سایتوکین های پیش التهابی IL-17 و IFN-γ هم زمان با کاهش تکثیر لنفوسیتی، مشاهده گردید. فراوانی سلول های FoxP3+Treg و یا سطح IL-10 تغییر معنی داری نیافت. با این وجود نسبت های IFN-γ: IL-10 و IL-17: IL-10 کاهش معنی داری یافت.
تجویز ATRA بعد از بروز علایم بیماری، ضمن کاهش تکثیر لنفوسیت های خود واکنش گر و تغییر نسبت سایتوکین های تولیدی به نفع سایتوکین های ضد التهابی، موجب بهبود EAE می گردد.