کیفیت زندگی در بیماران سوختگی

سوختگی خطری است که همه روزه به اشکال مختلف اشخاص را تهدید می کند. آمار جهانی گزارش شده از میزان سالانه وقوع سوختگی در سال 1383 حاکی از آن است که در ایران از 67503205 نفر جمعیت 89468 مورد دچارسوختگی شده اند. این سانحه با تنشی ویرانگر همراه بوده و می تواند منجر به تغییرات دائمی روحی، روانی وجسمی در فرد گردد و تمام جنبه های کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار دهد. از آنجائیکه در مورد کیفیت زندگی در بیماران دچار سوختگی در ایران تحقیقی مشاهده نشد، لذا مطالعه ای توصیفی تحلیلی با هدف «بررسی کیفیت زندگی در بیماران دارای سابقه سوختگی مراجعه کننده به مراکز تخصصی سوختگی و ترمیمی شهر تهران» در سال 1388-1387 انجام گرفت تا بتوان با استفاده از نتایج آن مداخلات اثر بخشی به منظور ارتقای کیفیت زندگی در این افراد انجام داد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اختصاصی سنجش کیفیت زندگی بیماران دچار سوختگی (BSHS) (شامل حیطه های جسمی، روانی و اجتماعی) همراه با برگه ثبت اطلاعات دموگرافیک بودکه پس از تعیین روایی و پایایی آن مورد استفاده قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که کیفیت زندگی در حیطه جسمی با میانگین (0.88±3.77) از بقیه بهتر بوده است وسپس حیطه اجتماعی (96.0± 3.63) و پس ازآن حیطه روانی (1.06±2.88) است. کمترین درصد سوختگی نمونه های مورد مطالعه 10 درصد و بیشترین آن 85 درصد بود. از 200 نمونه مورد پژوهش، 132 نفرسوختگی در صورت داشتند. نتایج نشان داد که درصد سوختگی (P<0.001)، مدت گذشت از زمان سوختگی (P=0.003) و سوختگی صورت (P=0.002) با حیطه های جسمانی، روانی و اجتماعی کیفیت زندگی ارتباط معنی دار دارد. همچنین در این مطالعه بین تحصیلات (P=0.043) و شغل (P=0.005) با کیفیت جسمی زندگی ارتباط معنی داری به دست آمد. حیطه اجتماعی کیفیت زندگی نیز با متغیرهای جنسیت، وضعیت تاهل، تحصیلات و شغل ارتباط معنی دار(P<0.001) نشان داد. در زمینه حیطه کلی کیفیت زندگی نیز ارتباط معنی دارآماری بین جنسیت (P=0.041)، تحصیلات (P=0.035)، محل سوختگی (P<0.001) و شغل (P<0.001) نشان داد. نتایج پژوهش نشان می دهد کیفیت زندگی بیماران سوختگی درحیطه جسمی و اجتماعی نسبتا مطلوب بوده است و در حیطه روانی بیماران کیفیت زندگی خوبی نداشته اند که این امر می تواند تحت تاثیر مشکلات تصویر ذهنی و عاطفی آنان باشد.