مبانی تئاتر ارسطوئی با استناد به نمایشنامه ادیپ شهریار اثر سوفکلس

ادبیات نمایشی که ریشه آن به پنج قرن قبل از میلاد مسیح بر می گردد، در کنار ادبیات روایی و غنایی یکی از شاخه های اصلی ادبیات محسوب می شود که از زمان ارسطو، فیلسوف بزرگ یونان، تا قرن هیجدهم میلادی به دو ژانر اصلی تراژدی و کمدی تقسیم شد. یکی از مشهور ترین نمایشنامه های جهان، بی شک «ادیپ شهریار» اثر سوفکلس است که بهترین نمونه یک تئاتر ارسطویی محسوب می شود. اساس این نمایشنامه بر پیرنگ استوار است و شالوده آن در حقیقت نمایش اراده و عزم شخصیت اصلی آن در یک مناقشه دراماتیک است. هدف این شیوه نمایشنامه نویسی تزکیه احساس است که به وسیله استغراق و بر انگیختن حس همدردی و ترس در تماشاگر ایجاد می شود. اینچنین تاثیری، زمانی در تماشاگر ایجاد می شود که قهرمان نمایشنامه با توجه به شخصیت متعادل خود، بر اثر اشتباه و خسران به بدبختی دچار شود. از اصول دیگر این نوع تئاتر وجود وحدت سه گانه: وحدت پیرنگ، مکان و زمان است، پنج و یا سه پرده نمایش و سه قسمت مهم آن (لحظه اولین هیجان، لحظه غم انگیز و لحظه آخرین هیجان) است. نقطه اوج نمایشنامه به همراه بازشناخت، پری پتی و لحظه پایان هیجان، از دیگر خصوصیات بر جسته ی تئاتر ارسطویی محسوب می شوند. این مقاله با استناد به نمایشنامه «ادیپ شهریار» مبانی تئاتر ارسطویی را که بر گرفته از کتاب «فن شاعری» است، به تفصیل توضیح می دهد تا دیدگاه ارسطو در مورد ادبیات نمایشی مشخص گردد و خواننده برداشتی جامع راجع به خصوصیات این نوع تئاتر و تاثیر آن برتماشاگر پیدا کند.