بررسی پیامدهای درمانی فلج عصب رادیال بدنبال شکستگی هومروس با روش میکروسکوپی ترمیم عصب

شایع ترین عارضه عصبی همراه با شکستگی های هومروس، فلج عصب رادیال است که در 17-2% موارد اتفاق می افتد. شیوه های مختلف ترمیم عصب و زمان انجام آن (اکسپلوراسیون اولیه یا تاخیری) از بحث های چالش برانگیز این ضایعه است.
تعیین پیامدهای درمانی روش های میکروسکوپی ترمیم فلج عصب رادیال به دنبال شکستگی های هومروس در این مطالعه مقطعی گذشته نگر از 20بیمار مبتلا به شکستگی هومروس (15 مرد و 5 زن با میانگین سنی 5/12±35)، 15بیمار دچار آسیب اولیه عصب رادیال و 5 نفر دچار فلج یاتروژنی(به دنبال مداخله درمانی ارتوپدی) بودند. از 15بیمار اول، 7بیمار شکستگی باز هومروس داشتند که همگی به روش جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی همراه با اکسپلور اولیه عصب درمان شدند. از 8 بیمار دیگر مبتلا به شکستگی بسته، یک نفر با جااندازی باز و اکسپلور اولیه ترمیم شد و 7 نفر دیگر به روش جا اندازی بسته و آتل گذاری درمان شدند. اکسپلور تاخیری به علت بهبود نیافتن پس از 3 ماه در این 7نفر و همچنین در 5 نفر دچار فلج یاتروژنی انجام شد. روش های ترمیم عصب بر اساس نوع آسیب صورت گرفت و بیماران به مدت 5/2±4/24 (28-19ماه) پی گیری شدند. متغیرهای دموگرافی، یافته های حین اکسپلوراسیون، نوع ترمیم عصب و میزان بهبود عملکردی بیماران(با کمک معیار Alnot) ثبت و داده های فوق با نرم افزار SPSS19 تجزیه و تحلیل آماری شد.
7 بیمار با قطع کامل عصب رادیال به روش پیوند عصب اینترفاسیکولر، با استفاده از عصب سورال خود بیمار، ترمیم شدند که در 3مورد پیامد خوب، 2مورد متوسط و 2مورد ناموفق بود. 3 بیمار با پارگی جزیی عصب، نورورافی شده و پیامد همگی خوب بود. 8 بیمار فیبروزپری نورال و 2مورد به دام افتادگی در کالوس داشتند که در همگی نورولیز انجام شد و بهبود در حد خوب یافتند. در مجموع میزان بهبود سه روش 90% تعیین شد.
انتخاب شیوه صحیح ترمیم عصب و تصمیم گیری مناسب در مورد اولیه یا تاخیری بودن اکسپلوراسیون می تواند منجر به نتایج عملکردی مطلوب و رضایت بخش در مبتلایان فلج عصب رادیال به دنبال شکستگی های هومروس شود.