مقایسه ترمیم باز و لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال در کودکان

درمان استاندارد فتق اینگوینال در کودکان ترمیم جراحی است. این عمل شایعترین عمل جراحی در کودکان است. اگرچه روش های باز سنتی همچنان اساس ترمیم فتق اینگوینال را تشکیل می دهند اما مزایای شیوه لاپاراسکوپیک آن را به یک روش ارزشمند مبدل ساخته است. بیمارانی که تحت ترمیم فتق اینگوینال توسط یک جراح قرار گرفته بودند به دو دسته ترمیم باز و ترمیم لاپاراسکوپیک تقسیم شدند. هر گروه از 45 بیمار تشکیل شده بود. بیماران یک روز، یک هفته و سه ماه بعد از جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. عفونت محل جراحی، درد مزمن بعد از عمل و هیدروسل، تورم بیضه، اندازه اسکار و طول عمل برای هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های تی و مجذور کای مورد ارزیابی قرار گرفت.
نود بیمار (73 مذکر و 17 مونث) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن متوسط بیماران در گروه باز و لاپاراسکوپیک به ترتیب 1/4 ± 74/4 و 89/3 ± 02/5 سال بود. پنجاه بیمار (61%) دارای فتق سمت راست، 26 بیمار (29%) دارای فتق سمت چپ و 9 بیمار (10%) فتق اینگوینال دوطرفه داشتند. شیوع تورم بیضه و اندازه اسکار بطور قابل توجهی در گروه باز بیشتر بود (000/0 > P). هیچ مورد عفونت یا هیدروسل در دو گروه مشاهده نگردید. مدت زمان عمل در ترمیم لاپاراسکوپیک بطور قابل توجهی طولانی تر بود (000/0>P).
این نتیجه حاصل می شود که روش لاپاراسکوپیک می تواند جایگزین مناسب در بیماران فتق اینگوینال دوطرفه و همچنین دختران (بعلت نتایج بهتر زیبایی) بجای روش های باز باشد.