انتخاب پروتکل توزیع کلید مناسب در کاربردهای پدافندی شبکه های حسگر بی سیم

نیاز به سیستم های ارتباطی پیشرفته و قابل اطمینان، همزمان با افزایش احتمال بحران های اجتماعی، تهدیدات تروریستی و بلایای طبیعی به صورت روزافزونی احساس می شود. این سیستم های ارتباطی باید بتوانند در کمترین زمان، پیام های حیاتی و اضطراری را از مناطق بحران زده به مراکز کنترل و مدیریت بحران و از آنجا به افراد در معرض خطر و نیازمند امدادرسانی نمایند تا از جان و مال آسیب دیدگان، در برابر حوادث و بلایا محافظت نموده و یا میزان آسیب را به حداقل برسانند. یکی از مهم ترین ویژگی های چنین سیستم های ارتباطی این است که بتوانند در بدترین شرایط بحرانی به بهترین وجه عمل کرده و تحت هیچ شرایطی عمل کرد آن به طور عمدی یا سهوی آسیب پذیر نباشد. یکی از جدیدترین فناوری های ارتباطی برای استفاده در شرایط بحران و حوزه پدافند غیرعامل، شبکه های حسگر بی سیم می باشند. جهت تامین امنیت شبکه های حسگر بی سیم، انتخاب پروتکل های مدیریت کلید مناسب به خاطر محدودیت منابع حسگر، هنوز یک موضوع چالش برانگیز است. از آنجا که استانداردهای ارائه شده جهت شبکه های حسگر بی سیم فقط ویژگی های یک پروتکل مناسب را برشمرده اند و از یک پروتکل خاص نامی برده نشده است، لذا استفاده کنندگان از این تکنولوژی در انتخاب پروتکل توزیع کلید مناسب هنوز هم سردرگم می باشند. در سال های اخیر، طرح های مدیریت کلید متفاوتی برای برقراری تعادل بین کارآیی امنیتی و کارآیی عملیاتی ارائه شده است. در این مقاله ما ابتدا نیازمندی های امنیتی و عملیاتی شبکه های حسگر بی سیم را بررسی می کنیم و سپس 8 پروتکل توافق کلید اشنور، q- مرکب، ینر، دوو، لیپ، شل، پانجا و یانگ را از جهت پاسخگویی به این نیازمندی ها مورد بررسی و مقایسه قرار می دهیم. در انتها پیشنهادهایی برای انتخاب یک پروتکل مناسب در کاربردهای پدافندی، به کاربران ارائه می کنیم.