بررسی تاثیر مواد افزودنی مختلف روی ماندگاری مخمر Pichia guilliermondii در حامل های پودری و کارایی آنها در کنترل کپک آبی سیب

در این مطالعه تاثیر سه ماده افزوده سوکروز، آلجینات سدیم و صمغ عربی روی پایداری سلول های مخمر Pichia guilliermondii در فرمولاسیون های پودری مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. سلول های مخمر پس از تکثیر در محیط کشت ملاس نیشکر با حامل های پودری تالک، کائولین، سبوس گندم و سبوس برنج و مواد افزوده مختلف شامل سوکروز، صمغ عربی و سدیم آلجینات مخلوط شدند. جمعیت مخمر در 16 فرموله تهیه شده طی دوره شش ماهه مورد بررسی قرار گرفت. در پایان دوره شش ماهه نگهداری در دمای 4 درجه سانتی گراد، بیشترین جمعیت سلول زنده مخمر در هر گرم فرمولاسیون با تعداد1011×4/1 و 1010×5/6 به ترتیب در فرمولاسیون های شماره 11(سبوس گندم همراه با صمغ عربی) و 15 (سبوس گندم همراه با سوکروز) و کمترین جمعیت سلول زنده مخمر با تعداد107×6/7 سلول در فرمولاسیون شماره 2 (کائولین) دیده شد. در فرمولاسیون های نگهداری شده در 24 درجه سانتی گراد نیز بیشترین جمعیت سلول زنده مخمر با تعداد 1010×5/6 در فرمولاسیون شماره 15 مشاهده شد. در دمای 24 درجه نیز کمترین تعداد سلول زنده در فرمولاسیون شماره 2 مشاهده گردید. در بررسی اثر فرمولاسیون در کنترل بیماری کپک آبی سیب در شرایط انبار نتایج قابل قبولی حاصل شد. در بررسی کارایی فرمولاسیون های نگهداری شده در هر دو دمای 4 و24 درجه سانتی گراد، بیشترین کاهش مساحت لکه بیماری روی میوه سیب با کاربرد فرمولاسیون شماره 15 دارای سوکروز و سبوس گندم مشاهده شد. تحقیق حاضر نشان داد که نوع و مقدار مواد به کار رفته در فرمولاسیون باعث حفظ قدرت حیات و کارایی جدایه آنتاگونیست در طی مدت انبارداری شده و موجب حفظ شدت اثر آن در کنترل بیماری در شرایط انبار می شود