ارزیابی و سنجش چگونگی پایداری گردشگری در بهشت گمشده بوان ممسنی با استفاده از مدل رد پای اکولوژیک

از میان روی کردهای مختلف گردشگری، گردشگری روستائی در قرن 21 از اهمیت ویژه ای برخوردار است. روستاها بنا بر ماهیت شان متناسب با بافت درونی در زمینه شیوه زندگی مادی و معنوی خود می باشند.چنین بافت یا سازمانی بالطبع اثرات و پیامدهای خویش را دارد و در سیمای جغرافیای در ابعاد مختلف سکونت گاه ها، مزارع، کشت زارها، و مناظر طبیعی پدیدهای گردشگری و طبیعت گردی خاصی به روستاها می بخشد که مرفولوژی و چشم اندازهای فرهنگی، گردشگری روستاها را تشکیل می دهد و با توجه پدیده گردشگری جهان پیشرفته از آن به عنوان یک منبع درآمد با آلودگی زیست محیطی کم می نگرد و برای مردم کشورهای خود جهت گذران اوقات فراغت برنامه ریزی می کنند. گردشگری از نظر فرهنگی یکی از ابزارهایی است که تعامل بین ملت ها واقوام گوناگون را بر عهده دارد ودر این بین گردشگری روستایی با توجه به طبیعت زیبا مورد توجه برنامه ریزان دنیا است در دنیای کنونی روستا در بعضی از کشورها به عنوان مکانی برای دیداری موقتی و در بعضی از کشورها به عنوان مقصد اصلی در زمان تعطیلات انتخاب می گردد و کشورها می توانند با برنامه ریزی مناسب به توسعه گردشگری داخلی وخارجی بهره فراوان ببرند. در سال های اخیر یکی از روش هایی که جهت سنجش میزان پایداری و از طرفی برآورد میزان تقاضا مورد استفاده قرار گرفته مدل ردپای اکولوژیک می باشد. این پژوهش به برنامه ریزی آینده گردشگری روستایی واز طرفی اصلاح الودگی مصرفی گردشگران پرداخته و با توجه به این روش سعی شده است میزان تقاضا برای منابع ومقایسه میان امکانات وتقاضا تعادلی ایجاد شود. در این راستا دهستان بوان از شهرستان نورآباد ممسنی را به عنوان مطالعه موردی انتخاب نموده و روش مذکور در آن دهستان مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج پژوهش حاکی از پایداری گردشگری در منطقه مورد مطالعه می باشد.