خصوصیات بالینی، آزمایشگاهی و اپیدمیولوژیک بیماران مبتلا به بروسلوز در استان همدان: یک مطالعه گذشته نگر روی 230 بیمار: گزارش کوتاه

بروسلوز بیماری شایع عفونی در ایران با تظاهرات بالینی متنوع است که در تشخیص افتراقی بسیاری از بیماری ها قرار می گیرد.
کلیه بیماران بستری مبتلا به بروسلوز طی سال های 88-1384 در بیمارستان فرشچیان همدان بررسی شدند. اطلاعات از پرونده ها استخراج و در فرم های جمع آوری ثبت و بررسی آماری شد.
تعداد 230 بیمار [(5/56%)130 مرد و (5/43%)100 زن] با میانگین سنی 29/29±84/40 که اکثرا روستایی [(6/72%)167] بودند وارد مطالعه شدند. بیش ترین ابتلا در فصل بهار بود. شایع ترین راه انتقال (3/60%) مصرف مواد لبنی غیر پاستوریزه بود. نشانه های بالینی به ترتیب شامل: تب، درد مفاصل، تعریق و ضعف و بی حالی بود. آرتریت و اپیدیدیموارکیت بروسلایی در (5/26%)61 و (1/9%)21 بیماران بود. افزایش ESR در (5/59%)137 بیمار و افزایش CRP و لکوسیتوز به ترتیب در (9/52%)121 و (8/20%)48 بیماران وجود داشت.
با توجه به تنوع علایم بالینی بروسلوز به نظر می رسد در بیماران تب دار با سیر طولانی یا همراه درگیری ارگان ها، بروسلوزیس در تشخیص های افتراقی قرار گیرد.