مولوی و مغولان

ادبیات، آیینه اوضاع و احوال جامعه است؛ تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بر ذهن بیدار شاعران و نویسندگان تاثیر می گذارد. حمله مغول به ایران که ویرانی شهرها و آبادی ها را در پی داشت؛ سبب خلا روحی و معنوی جامعه و رواج ناهنجاری های رفتاری و در هم ریختن ارزش های انسانی بسیاری گردید که انعکاس آن را در آثار شاعرانی چون: سیف فرغانی و عبید زاکانی و... می توان دید.
مولوی نیز با این حادثه تاریخی رو در رو بود؛ او با استفاده از روحیه عارفانه، سعی داشت به مردم روزگار خود آرامش بدهد و آنان را به زهد و معنویت فراخواند تا بهتر بتوانند مصائب روزگار را تحمل کنند. با تامل در آثار او، می توان نشانه هایی از بازتاب این فتنه و آشوب سیاسی و اجتماعی را پیدا کرد. این در حالی است که بسیاری از منتقدان، مولوی را متهم می کنند که در جریان حمله مغول، مهر سکوت بر لب داشته و در احوال خوش عرفانی خویش غرق بوده است. این مقاله بر آن است تا به بررسی و تحلیل انعکاس حمله مغول در آثار و احوال مولوی بپردازد و نشان دهد که مولانا در برابر مصائبی که بر جامعه می گذشته بی تفاوت نبوده است.