سنجش رفاه در کلانشهر شیراز با استفاده از شاخص های کلارک و تابع رفاه اتکینسن

هدف اصلی انواع برنامه ریزی در شهرها نیل به رفاه شهروندی است و برای سنجش رفاه در شهرها از شاخص های ترکیبی استفاده می شود. پژوهش حاضر با هدف سنجش رفاه در کلانشهر شیراز و با به کارگیری شاخص های کلارک و تابع رفاه اجتماعی اتکینسن انجام شده است. پژوهش ماهیتی کمی- تحلیلی داشته و برای به کارگیری شاخص کلارک از متغیرهای نیازهای سلسله مراتبی استفاده شده است و برای به کارگیری تابع رفاه اجتماعی نیز از متغیر درآمد استفاده شده است. اطلاعات درآمدی براساس داده های رسمی مرکز آمار ایران بوده و برای به کارگیری این تابع در مناطق نه گانه کلانشهر شیراز از داده های میدانی که از سرپرستان خانوار (384 خانوار) جمع آوری شده، استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش از خانوارهای شهر شیراز که تعداد آنها طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1385 برابر با 344533 نفر بوده است، تشکیل می شود. سنجش رفاه با استفاده از شاخص کلارک در شهر شیراز روندی افزایشی را نشان می دهد و این شاخص از 0.253 در سال 1380 به 0.424 در سال 1385 رسیده است. شاخص کلارک نیز برای سال-های 1381 0.281، 1382 0.318، 1383 0.362 و برای سال 1384 0.388 محاسبه شده است و در مقاطع گوناگون زمانی، نشان دهنده روندی افزایشی است. یافته های پژوهش با بهره گیری از شاخص اتکینسن و با لحاظ نمودن درجه های حساسیت به نابرابری، نشان می دهند که بیشترین سطح نابرابری در سال های 1385 و 1384 و کمترین سطح نابرابری در سال های 1381 و 1382 بوده است.