ارزش معرفت شناختی علم حضوری

در قلمرو معرفت شناسی، حقیقت داشتن و مطابقت با واقع را ملاک ارزش معرفت شناختی معرفی می کنند. گرچه دیدگاه های دیگری نیز در این باره مطرح اند، آنچه بین فیلسوفان مسلمان به منزله ملاک پذیرفته شده، همین است. دقت در این معنا نشان می دهد این ملاک را تنها درباره علوم حصولی می توان به کار گرفت. از سوی دیگر، علم در معرفت شناسی اسلامی به معنای عامی به کار می رود؛ به گونه ای که علم حضوری را نیز دربر می گیرد. پرسشی که پدید می آید این است: آیا علم حضوری نیز ارزش معرفت شناختی دارد، یا خیر؟ اگر پاسخ این پرسش مثبت باشد، چگونه می توان ملاک مزبور را بر علم حضوری تطبیق کرد؟ در این مقاله کوشیده ایم با ارائه معنایی جدید از ارزش معرفت شناختی، علم حضوری را نیز در دایره ارزش گذاری های معرفت شناختی وارد کنیم. بر پایه این معنا واقع نمایی به طور عام و خودنمایی به طور خاص، ملاک ارزش معرفت شناختی معرفی شده و علم حضوری به دلیل خودنما بودن، از نظر معرفتی ارزشمند تلقی شده است. بر پایه این معنا، لوازمی جدید برای ارزش معرفتی مطرح می شود که در متن مقاله بدانها می پردازیم.