بررسی ایمونوهیستوشیمی بروز گیرنده های استروژن و پروژسترون در انواع هیپرپلازی و کارسینوم آندومتریویید آندومتر

علی رغم این که سرطان آندومتر شایع ترین بدخیمی دستگاه تناسلی خانم ها می باشد اما هنوز ابهاماتی در مکانیسم های زمینه ساز پاتوژنز این بدخیمی وجود دارد. کارسینوم آندومتریویید آندومتر به دو نوع تیپ I که وابسته به استروژن بوده (آندومتریویید آدنوکارسینوم) و تیپ II (غیروابسته به استروژن) تقسیم گردیده، که هورمون استروژن را به عنوان القا کننده هیپرپلازی و در نهایت آدنوکارسینوم تیپ I و هورمون پروژسترون را آنتاگونیست این روند به عنوان ممانعت کننده و حتی درمان کننده در این نوع آدنوکارسینوم تلقی می کنند.

تعداد 47 نمونه کورتاژ آندومتر شامل 23 نمونه انواع آندومتر هیپرپلاستیک (12 مورد هیپرپلازی ساده، پنج مورد هیپرپلازی پیچیده بدون آتیپی و شش مورد هیپرپلازی پیچیده با آتیپی) و 24 مورد کارسینوم آندومتریال انتخاب و رنگ آمیزی برای گیرنده های استروژن و پروژسترون به روش ایمونوهیستوشیمی بر روی بلوک های پارافینی صورت گرفت و با توجه به درصد رنگ آمیزی مثبت، بروز گیرنده های استروژن و پروژسترون درجه بندی شد.

از 24 مورد کارسینوم آندومتریویید، گیرنده پروژسترون در 18 (75%) مورد رنگ گرفت و در تمامی 23 (100%) مورد انواع هیپرپلازی گیرنده پروژسترون رنگ گرفت، که تفاوت معنی داری در بروز رسپتور پروژسترون بین این دو گروه به دست آمد (023/0P=). هم چنین 18 مورد (7/85%) انواع هیپرپلازی دارای شدت رنگ پذیری 3+ برای گیرنده پروژسترون بودند ولیکن در 17 مورد (8/70%) موارد کارسینوم آندومتریال شدت رنگ پذیری 3+ به دست آمد و این تفاوت معنی دار بود (02/0P=).

با توجه به اثرات مهاری پروژسترون و پرولیفراسیون اپیتلیال و افزایش بروز گیرنده های پروژسترونی در هیپرپلازی آندومتر در مقایسه با کارسینوم آندومتریال آندومتر استفاده از پروژسترون درمان انتخابی برای هایپرپلازی آندومتر محسوب می شود.