بررسی میزان هم رویدادی و شدت کنش پریشی دهانی و کلامی در بزرگسالان مبتلا به ضایعه مغزی نیمکره چپ

هدف. کنش پریشی کلامی و دهانی، نشانگر اختلال برنامه ریزی حرکات دهانی کلامی و غیر کلامی هستند. مطالعه آنها به فهم چگونگی کنترل حرکتی گفتار کمک می کند. هدف تحقیق حاضر شناسایی بیماران دارای کنش پریشی دهانی و کلامی، میزان هم رویدادی و شدت آن بود.
روش بررسی. در این مطالعه غیر تجربی، 55 بزرگسال شامل22 زن و 33 مرد با دامنه سنی 23 تا 84 سال و دارای ضایعه مغزی چپ به روش در دسترس انتخاب و با آزمایه های کنش پریشی کلامی و کنش پریشی دهانی آزمایش و فیلم برداری شدند. سه آسیب شناس گفتار و زبان به صورت مستقل شدت کنش پریشی را نمره گذاری کردند. تحلیل داده ها با آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب همبستگی فی و ضریب توافقی سی و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 12 انجام شد.
یافته ها. میانگین کنش پریشی دهانی و کلامی در افراد دارای و بدون کنش پریشی دهانی و کلامی تفاوت معنی دار نشان داد (001/0 P<).42 بیمار هر دو نوع کنش پریشی را با همبستگی معنی دار نشان دادند (001/0 P<،75/0r=). 6 نفر بدون کنش پریشی و 7 نفر فقط یک نوع کنش پریشی داشتند. مقایسه هم رویدادی اختلالات (59/0Phi=) و شدتهای مختلف کنش پریشی دهانی و کلامی(68/0C=) نشانگر توافق نسبتا بالا بود (001/0 (P<.
نتیجه گیری. تحقیق حاضر هم رویدادی بالای اختلالات کنش پریشی دهانی و کلامی را آشکار ساخت که نشان می دهد کنترل حرکتی گفتار تحت تاثیر کنترل حرکتی عمومی تر کلامی و غیر کلامی قرار دارد.