تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی جیره بر شاخص های رشد و راندمان غذا در هامور خال دار جوان Epinephelus coioides

به منظورتعیین پروتئین و انرژی مورد نیاز ماهی هامور معمولی Epinephelus coioides در مرحله انگشت قدی، 9 جیره غذایی نیمه خالص حاوی سه سطح پروتئین خام (40، 50 و 60 درصد) و سه سطح انرژی قابل هضم (16،14 18و کیلوژول بر گرم)، در یک سیستم آب در گردش (2 لیتر بر دقیقه) با متوسط (±انحراف معیار) دمایی 11/1±32/24 درجه سانتیگراد برای 8 هفته آزمایش شد. سه تکرار برای هر تیمار در نظر گرفته شد که هر تکرار 20 عدد ماهی با میانگین (± انحراف معیار) (4/0±79/16 گرم) در مخازن پلی اتیلینی حدود 300 لیتری ذخیره سازی و روزانه دوبار تا حد سیری تغذیه می شدند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بازماندگی، شاخص کبدی و شاخص وضعیت به صورت معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی قرار نمی گیرد. اما پارامتر های کارایی رشد، بازده غذایی و پروتئینی، ضریب تبدیل غذایی و دریافت غذای روزانه به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی قابل هضم قرار گرفته اند. جیره شماره 5 (50 درصد و انرژی قابل هضم 16کیلوژول بر گرم (مناسب ترین جیره بود و بهترین میزان کارایی رشد، بازده غذایی و پروتئین را در بین جیره های آزمایش شده نشان داد. مقدار ظاهری استفاده از پروتئین خالص (ANPU) در بین سطوح مختلف پروتئین و انرژی قابل هضم اختلاف معنی داری نداشت. میزان چربی، رطوبت و خاکستر ترکیبات بدن تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی قرار گرفت. چربی بدن ماهی با افزایش سطح انرژی افزایش و رطوبت و خاکستر لاشه کاهش یافتند. پروتئین لاشه تحت تاثیر سطوح مختلف انرژی جیره غذایی قرار نگرفت، اما با افزایش پروتئین جیره غذایی از 40 به 50 درصد در سطوح ثابت انرژی به طور معنی داری افزایش یافت. این مطالعه نشان داد که ماهی هامور معمولی E. coioides بهترین رشد را در جیره غذایی حاوی پروتئین 50 درصد، انرژی قابل هضم 16 کیلوژول برگرم و با نسبت پروتئین به انرژی قابل هضم، 25/31 میلی گرم بر کیلوژول دارند.