بررسی تاثیر پیچیدگی نحوی ساختار گروه اسمی و فعلی بر وقوع لکنت در کودکان لکنتی پیش دبستانی 6-4 سال فارسی زبان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر پیچیدگی نحوی ساختار گروه اسمی و گروه فعلی بر وقوع لکنت در کودکان پیش دبستانی فارسی زبان 6-4 سال است.
این پژوهش توصیفی-تحلیلی بر روی 15 کودک لکنتی، شامل 12 پسر و 3 دختر، 6-4 ساله فارسی زبان تک زبانه که به کلینیک گفتاردرمانی جوادالائمه شهر مشهد مراجعه نمودند، انجام گرفت. روش نمونه گیری، نمونه گیری آسان (در دسترس) بود. صدای این کودکان به وسیله یک ام. پی. تری ضبط گردید و یک نمونه گفتار خودانگیخته 30 دقیقه ای از هر یک از کودکان لکنتی مورد نظر ذخیره شد. این کودکان، حدود 60 پاره گفتار را در حین تعامل با گفتاردرمانگر، والد (پدر یا مادر) و یا پژوهشگر تولید کردند. نمونه گفتار تولید شده توسط هر یک از این 15 کودک لکنتی روی کاغذ واج نگاری شد. سپس تحلیل داده های زبانی فقط به صورت گروهی و با روش آزمون تی زوجی صورت گرفت.
تحلیل گروهی، تفاوت های مهمی را بین پاره گفتارهای روان و ناروان از نظر پیچیدگی نحوی ساختار گروه اسمی و فعلی نشان داد. به علاوه، یافته های پژوهش حاکی از آن است که در سطح گروه، در گروه اسمی برحسب سه نقش آن در جمله به عنوان نهاد، مفعول مستقیم و مفعول حرف اضافه، فقط تعداد نهاد (0٫001>P) و مفعول حرف اضافه (0٫050=P) بطور معناداری با وقوع لکنت ارتباط دارند. در گروه فعلی، بین سه متغیر حضور فعل کمکی، فعل ربطی و پیشوند منفی ساز فقط حضور فعل کمکی با وقوع لکنت از ارتباط معناداری برخوردار است (0٫010=P).
نتایج این پژوهش نشان می دهد که، در کودکان لکنتی فارسی زبان 6-4 سال پیش دبستانی، بین متغیر پیچیدگی نحوی برحسب ساختار گروه اسمی و فعلی و وقوع لکنت ارتباط معناداری وجود دارد.