ساختار عاملی و اعتباریابی نسخه فارسی پرسشنامه خود نظم دهی در بین دانشجویان پزشکی

خودنظم دهی از جمله سازه های مورد توجه در مباحث انگیزشی است که به وسیله آن دانشجویان یادگیری خود را سامان می بخشند. خودنظم دهی یکی از مهمترین عوامل پیش بینی کننده موفقیت تحصیلی در محیط آموزشی است. از این رو، ارزیابی میزان خودنظم دهی تحصیلی در فرگیران از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی ساختار عاملی مقیاس خودنظم دهی است.

پرسشنامه 34 ماده ای خودنظم دهی انل و هانگ (2001) که شامل 4 عامل برنامه ریزی، خودارزیابی، تلاش و خودکارآمدی است، توسط متخصصین، ترجمه و روایی محتوایی آن تائید شد و روی 336 دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ایانتخاب شدند، اجرا شد. تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی با استفاده از نرم افزارهای SPSS و LISREL بر روی داده ها انجام گرفت.

چهار عامل اصلی مطرح شده در نسخه اصلی، توسط تحلیل عاملی اکتشافی استخراج شد. این پرسشنامه 55 درصد از واریانس کل خودتنظیمی را تبیین می کرد. تحلیل عاملی تائیدی نیز نشان داد که مدل 4 عاملی ناهمبسته بهترین مدل برازش شده برای تبیین داده های حاضر است.

نتایج حاکی از این است که مقیاس خودنظم دهی انل و هانگ، برای شناسایی قابلیت های خودنظم دهی دانشجویان ایرانی و به ویژه دانشجویان پزشکی کفایت لازم را دارد و در پژوهش های مختلف مخصوصا در حوزه آموزش قابل استفاده است.