تحلیل فقدان مرجع در عصر عکاسی و پساعکاسی با رویکرد نشانه شناسی

ظهور عکاسی دیجیتال در دهه 1990 و توان گسترده آن در خلاقیت تصویری، دست کاری، ترکیب و مونتاژ عکس ها، منجر به بروز گسست عمده ای میان عکاسی فتوشیمیایی و تکنولوژی تصویرسازی الکترونیکی شد و تحولاتی در بازنمایی و نشانه شناسی عکس پدید آورد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی تحولات نشانه شناسی در عکاسی دیجیتال، به مطالعه ماهیت عکس دیجیتال و رابطه میان این نوع عکس و واقعیت می پردازد. با این فرضیه که عکس های دیجیتال سویه نمایه ای شان را ازدست داده اند. البته فقدان مرجع عکس، در دوره پیشادیجیتال نیز در مواردی نظیر تحریف، دست کاری و خود ارجاعی عکس قابل رویت است. پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی و با استفاده از اسناد کتابخانه ای و نمونه ها انجام شده است و پس از استخراج اطلاعات و تحلیل یافته ها، فرضیه موردسنجش قرارگرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد عکس های دیجیتال که به صورت جزیی یا کلی، حاضر آماده های کامپیوتری هستند، فاقد رابطه نمایه ای با موضوع خود بوده و مستقل از مرجع در جهان واقعی هستند و لذا نمی توانند دعوی صدق داشته باشند. این مسئله منجر به بروز بحران در رابطه میان واقعیت و تصویر شده است. بدین سان این عکس ها دیگر نشانه های نمایه ای نیستند. بلکه شمایل های خالص هستند که فقط به کیفیات بصری خور ارجاع دارند.