دعوای اضافی نزد دیوان المللی دادگستری در پرتو رای احمدو سادیو دیالو

به نظر می رسد پاسخ این پرسش که آیا خواهان دعوای مطرح شده در دیوان بین المللی دادگستری می تواند نسبت به تعدیل و تغییر خواسته اولیه خود اقدام کند، منفی باشد. بر طبق «رویه اینک مستقر» در این دیوان که تبلور آن در رای احمدو سادیو دیالو مشاهده می شود، خواهان باید اثبات کند که ادعای جدیدش از لحاظ ماهوی بخشی از دعوای اولیه است. بر طبق همین رویه، دعوای جدید زمانی از لحاظ ماهوی بخشی از دعوای اولیه محسوب می شود که یا به صورت تلویحی در دادخواست آمده باشد یا مستقیما از موضوع دادخواست منتج شود. این در حالی است که دیوان دائمی دادگستری بین المللی رضایت طرف مقابل را معیار پذیرش ادعای جدید می دانست. مقایسه این دو رهیافت به وضوح نشان می دهد که دیوان فعلی موضع سخت گیرانه تری راجع به تغییر دعوا یا ارائه دعوای اضافی در پیش گرفته است. این موضع علاوه بر عدم مطابقت با رویه دیوان سابق، با کارهای مقدماتی قواعد و همچنین اصول کلی دادرسی به رسمیت شناخته شده در نظام های حقوقی ملل متمدن نیز به سختی قابل تطبیق است. دیوان، حق طرف مقابل به دفاع از خود را بهانه این سخت گیری قرار داده است. در این مقاله پیشنهاد شده است که دعوای اضافی به عنوان یکی از دعاوی طاری به رسمیت شناخته شود تا هم حق خواهان در تعدیل خواسته خود و هم حق طرف مقابل در پاسخ به ادعای جدید رعایت شود.