موقعیت سیاسی خلافت عباسی در آستانه شروع روابط با سلجوقیان

آنچه از منابع و مآخذ بر می آید چنین تصور شده است که در آستانه ظهور سلجوقیان، خلافت عباسی به شدت تضعیف شده و موقعیت سیاسی خود را در بسیاری از سرزمین های اسلامی از دست داده است. این پژوهش بر آن است که به این پرسش پاسخ دهد که بر خلاف تصور بسیاری از محققان، خلافت عباسی یک نهاد سیاسی کاملا دست و پا بسته ای در برابر امرای بویهی به شمار نمی رفته و در آستانه شروع روابط با سلجوقیان، به دلایل مختلفی توانسته بود که موقعیت سیاسی نهاد خلافت را بهبود ببخشد. روش تحقیق این پژوهش بر اساس جهت گیری و شیوه دادها، تاریخی - تحلیلی بوده و دست آورد آن نشان می دهد که دو خلیفه آخر دوران حکومت آل بویه، یعنی القادر ب الله (422-381 ق) و القائم بامر الله (467-422 ق) از جمله خلفایی بودند که تلاش های بسیاری برای احیای هویت از دست رفته خلافت نموده و ما شاهد تجدید حیات بخشیاز قدرت خلفا، دست کم در منطقه عراق می باشیم.