تحلیل جامعه شناختی سفرهای پایدار در صنعت گردشگری

در عصر توسعه ی پایدار، لازم است تا صنعت گردشگری نیز مانند سایر بخش ها الگوی توسعه ی خود را همرویه با پارادایم پایداری بازتعریف کند. ایجاد توازن پایدار میان اثرات اقتصادی گردشگری و منابع غیرقابل تجدید گردشگری تولید گردشگر زمانی اتفاق می افتد که مقصد(ها) قدرت رقابتی خود را از لحاظ دارا بودن جاذبه برای گردشگران، متمایز بودن، تاثیر بر کیفیت تجربیات گردشگران و رفاه شهروندان بومی ارتقا بخشند. تحرک و جابه جایی از آنجایی که اثرات نیرومندی بر پایداری اقتصادی، محیط زیستی و اجتماعی منطقه دارد، یکی از ارکان اساسی تجدید ساخت و تعیین راهبرد گردشگر در مقصد است. بدون زیرساختار و خدمات مناسب برای سفر، صنعت گردشگری نمی تواند رشد نماید و بدون بهبود فنی در بخش حمل و نقل (زیرساختار و امکانات) تحرک پایدار گردشگر ناممکن است. رشد حساسیت و آگاهی نسبت به گردشگری و حمل و نقل پاک در جامعه ی مصرفی مدرن، سبب می شود تا گردشگران بیش از گذشته مصرف اخلاقی را در پیش گیرند و انتخاب هایی در گردشگری و سفر داشته باشندکه دوستدار و حامی محیط زیست است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی نگرش صاحبان اقامتگاه های گردشگری نسبت به جابه جایی پایدار و عوامل موثر بر آن است. تحقیق از نوع کمی و با روش پیمایش انجام شد. جامعه ی آماری، 121 نفر از صاحبان اقامتگاه های گردشگری در شهرهای نور، محمودآباد و بابلسر در استان مازندران است که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده های مورد نیاز از طریق پرسش نامه از دیدگاه صاحبان اقامتگاه های گردشگری گرداوری شد که روایی ظاهری و محتوایی پرسش نامه ی آن براساس نظر اساتید مرتبط و پایایی آن بر اساس آلفای کرونباخ (62/0) تایید گردید. یافته های تحقیق حاکی از آن است که صاحبان اقامتگاه های گردشگری گرایش مثبت به جابه جایی پایدار از سوی گردشگران دارند و این گرایش نیز بر حسب سن و سطح تحصیلات متفاوت است. سابقه ی اشتغال و تعداد مسافران در تابستان یا تعطیلات غیر از تابستان کمترین رابطه را با گرایش به نظام جابه جایی پایدار داشت. با توجه به نتایج تحقیق، می توان گفت اعمال سیاست های جابه جایی پایدار، رشد حمل و نقل و گردشگری پایدار مستلزم همکاری نزدیک بین ذینفعان در این بخش ها است.