اثر تلقیح کودهای زیستی نیتروژنی و فسفاتی بر ذرت در حضور گونه های بومی خاک

در سال های اخیر تولید و استفاده از کودهای زیستی رواج یافته است، بنابراین مقایسه همزمان کودهای زیستی رایج در کشور هدف این آزمایش بوده است. بر همین اساس به منظور بررسی اثرات چهار کود زیستی نیتروکسین، سوپرنیتروپلاس، بیوسوپرفسفات و بارور2 بر وزن تر و خشک اندام هوایی، ریشه و کل، و سایر ویژگی های کمی از جمله غلظت عناصر غذایی نیتروژن، فسفر، پتاسیم و آهن در گیاه ذرت (رقم سینگل کراس 704)، آزمایشی گلدانی در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار انجام گرفت. تیمارهای مورد استفاده شامل: شاهد (بدون تلقیح)، نیتروکسین، سوپرنیتروپلاس، بیوسوپرفسفات و بارور2 بود. تلقیح بذور با کودهای زیستی مذکور بر اساس توصیه شرکت سازنده و آبیاری گلدان ها نیز در رطوبت FC8/0 انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که کاربرد کودهای زیستی نیتروژنی و فسفاتی در گیاه ذرت، بر شاخص کلروفیل برگ، درصد نیتروژن و پتاسیم بخش هوایی، مقدار جذب نیتروژن و پتاسیم بخش هوایی و همچنین غلظت آهن ریشه معنی دار بود و دو کود بیوسوپرفسفات و بارور2 باعث افزایش غلظت و مقدار نیتروژن بخش هوایی شدند. این در حالی است که سوپرنیتروپلاس و بیوسوپرفسفات بیشترین سهم را در افزایش غلظت و مقدار پتاسیم بخش هوایی داشتند. هیچ یک از کودهای زیستی نسبت به شاهد اثر افزایشی معنی دار بر شاخص کلروفیل برگ و غلظت آهن ریشه نداشتند.